do góry nogami

Świat mi się obraca o 180 stopni. Pewne sprawy się komplikują, choć już wcześniej nie należały do prostych. Jest we mnie część, która wie, że nie należy planować żeby uniknąć rozczarowania. Jest jednak i taka, która lubi mieć wszystko zapięte na ostatni guzik i zaplanowane, by potem móc wszystko sobie wyobrażać i marzyć. Coraz częściej te dwie części kłócą się ze sobą i mam do czynienia z czymś co można nazwać rozdwojeniem poglądowym. Coś na wzór odwiecznej walki serca i rozumu, tylko u mnie to część racjonalna i realistyczna kłóci się z tą rozmarzoną i sentymentalną. Tak jakby dwie osoby - realista i przesadny optymista. Coraz częściej to ta drugą bierze górę i "krzyczy" na tą pierwszą. A potem przychodzi zawód i zgrzytanie zębów, a po części też złość na siebie. Albo i w przeważającej części. Zawaliłam. I zawiodłam..siebie. I tylko siebie. Przerost ambicji, jak zwykle. Musze się z nim uporać i z kilkoma innymi sprawami. Zacznę wypisywać plusy i minusy pewnych spraw. Może będzie łatwiej. I położyć swoje życie znowu na nogach, bo wisieć głową w dół jest niezdrowo. Choć tak sobie myślę, że w życiu to jednak wszystko w końcu sprowadza się do pieniędzy. Bogaci mają łatwiej, a biednemu to zawsze wiatr w oczy. I ten post to dowód na to, jak wielki chaos panuje w mojej głowie.