Beztroska cisza przed burzą?

Wyjechałam, żeby odpocząć. Na krótko. W zasadzie tylko "na wczoraj". A szkoda, bo całkiem dobrze egzystuje mi się z dala od szarej cywilizacji i hałasu.  Tam nawet powietrze ma inny smak i niebo jest jakby bardziej błękitne. Poranne słońce bardziej zachęca do otwierania oczu i rozpoczęcia kolejnego dnia. A może dlatego, że tam budzę się mając przy boku ukochaną osobę?

Lubię tam jeździć. Siedzieć od czubka głowy po najmniejszy palec u stopy wypełniona świętym spokojem i błogą ciszą. Patrzeć na piękny ogarnięty jesienią rynek i spacerować. Delektować się chwilą. Nic tak na mnie nie działa jak to miejsce. Uspokaja, pomaga wyluzować. Nie chce być przesiąkniętym spalinami mieszczuchem. Kontakt z naturą wyzwala we mnie pozytywną energię. Marzy mi się takie miejsce w przyszłości, gdzie będę tylko ja i On. Gdzie usiądę z kubkiem herbaty, trzymając nogi na jego kolanach i będę patrzeć jak się uśmiecha. I będzie tak jak dawniej. Tak jak wczoraj. Bez zamartwiania się o jutro i głowy pełnej problemów. 

Wyjechałam naładować akumulatory-moje już się wyczerpały. Jednak ogrom przyziemnych problemów bardzo mocno znów ściągnął mnie na ziemie. Więc albo mój pobyt był za krótki albo sprawy codzienne urosły do takiej rangi, że po prostu nie da się już przed nimi uciec..